Tužan štrči jarbol pusti,
i ne sviće majska zora,
od nesrećne osamnaeste,
kad nestade Crna Gora.
U vremenu kada narod,
po navici život čini,
probudit ga neko mora,
okrenut ga ka istini.
Nit iskusan, nit pametan,
niti onaj koji zbori,
nego onaj kome basta,
kom junačko srce gori.
Pred Skupštinom, sad je vakat!
Skoro vijek cio prođe,
đe nestade Crna Gora,
nek ponovo sebi dođe.
Čekanja nam više nema,
neka srca misli vode,
noćas mora zalepršat,
na jarbolu od slobode.
Iz njedara svojih vade
ljubomorno đe ga kriju
dvoglavoga zlatnog orla,
Crne Gore istoriju.
Crven barjak sa bojišta,
kroz vjekove što nas prati.
što ne bješe veće časti,
nego pod njim život dati.
Na jarbolu za tren oka,
kada mladost ima krila,
crven barjak zaleprša,
probudi se majka mila.
U jednom se času stvori,
slava Krusa i Grahovca,
Martinića, Vučjeg dola,
Mojkovac i epska Rovca.
Kad junaka rodi majka,
da u trenu vječnost stvori,
i sa svojih dvades ljeta,
put pokaže Crnoj Gori.
Kao slavni prađedovi,
i staroga kova borci,
za barjakom crvenijem,
ka vječnosti, Crnogorci!
Sad slobodno on leprša,
na jarbolu crnogorskom,
dugujuci vječno hvala,
jednom mladom Vuku gorskom,
što u društvu vitezova,
i junaka Crne Gore,
s neba gleda domovinu,
i slobodne majske zore.
Ne plače se za junakom,
kakav bješe soko sivi,
jer u svakom Crnogorcu,
jedan dio njega živi.
Vukašin Perović, svom drugu Saši Raoniću (1972-1994)
24.06.2020.
